συνηγήτωρ

-ορος, ὁ, Μ

συνηγεμών*, συναρχηγός.

[ΕΤΥΜΟΛ. < θ. συνηγη- τού συνηγοῦμαι + επίθημα -τωρ (πρβλ. λέκ-τωρ)].